​

പ്രിയ ജംഷീർ,

തണുത്ത പ്രഭാതത്തിൽ

നമ്മൾ നടക്കുവാൻ പോകും

തെരുവുകൾ ഉരുകുവാൻ 

തുടങ്ങുന്ന ഐസുകട്ടകൾ പോലെ

പതറിക്കൊണ്ടിരിയ്ക്കും   

നഗരത്തിന്റെ ഹൃദയം മിടിയ്ക്കുവാൻ 

തുടങ്ങുന്നു എന്ന് നീ പറയും  

രാത്രിയിൽ പുസ്തകത്തെരുവുകളിലൂടെ

നമ്മൾ അലഞ്ഞിരിയ്ക്കും, പുകയൂതിക്കൊണ്ട് 

പുസ്തകങ്ങളുടെ മഞ്ഞപ്പുകളിൽ നാം വിരലോടിയ്ക്കും

അതിൽ തെരുവുകൾ, പാതകൾ, നഗരങ്ങൾ   

പരവതാനികൾ പോലെ നിവർന്നുവരും   

നീയൊരു പുസ്തകം  മണത്തുനോക്കും  അന്നേരമേതോ 

പെണ്കുട്ടിയുടെ കാര്യം പറഞ്ഞ് കടക്കാരൻ ചിരിയ്ക്കും  

നമ്മളും തെറ്റിദ്ധാരണയിൽ ചിരിയ്ക്കും, 

നിന്റെ ചിരി മായാതെ തെല്ലു നിന്നത്,

എന്നാൽ, ഞാൻ കാണും .

  

കാറ്റുകൾ പുസ്തകങ്ങളുടെ വക്കുകളിൽ പോറിക്കൊണ്ടിരിയ്ക്കും,

മതിലുകളിൽ നിന്ന് കല്ലുകളിളക്കുന്നപോലെ തോന്നും, അത്. 

രഹസ്യസഞ്ചയങ്ങൾ, ഉന്മാദങ്ങളുടെ അന്ത:പുരങ്ങൾ 

ചോരയും രതിയും മണക്കുന്ന ഇരുൾഗുഹാന്തരങ്ങൾ, അവ.

മഞ്ഞവെളിച്ചങ്ങളുടെ ഓരംപറ്റി വിലപേശുന്ന

അൽപ്പവസ്ത്രധാരികൾ, പട്ടിണിയിൽ, വിശപ്പൊടുക്കാനാവില്ല

പക്ഷെ മറക്കുവാൻ സഹായിക്കാം എന്നൊക്കെക്കൊതിപ്പിയ്ക്കുന്നവർ 

അനുഭവകഥയെന്നൊക്കെപ്പറയുമ്പോൾ നീ ചിരിക്കില്ലെന്നെനിയ്ക്കറിയാം

അതല്ലേടാ, ഞാനും നീയും ഒരു ചോരവഴിയായത്, താവഴിയായത്

ദില്ലിയിലെ പ്രഭാതം മഞ്ഞുമൂടിയൊളിഞ്ഞുകളിയ്ക്കുന്നു

പുസ്തകങ്ങളെപ്പൊതിഞ്ഞുകെട്ടിയിരിക്കുന്നനോക്കി

നമ്മൾ നടക്കുന്നു, പരപ്പനങ്ങാടിയിൽ 

ഉപ്പ,യപ്പോള് പാലുവാങ്ങാൻ 

പോകുന്ന സമയമെന്ന് നീ പറയുന്നു, 

തിരികെയെത്താൻ തുടിയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരിക്കും,

പാമുകിന്റെയും ബൊലാഞോയുടെയും

വരികളിലെന്തോ മറന്നുവെച്ചെന്നപോലെ

ഓടിവരുന്നതുകണ്ട് ഉമ്മ മുഖം 

കടുപ്പിച്ചെന്നാലു,മുള്ളിൽ ചിരിയ്ക്കുംപോലും  

സമീറ മക്മൽബഫ് ഖദീജ റ്റെക്സ്റ്റൈൽസിൽ 

ഉമ്മാടെയൊപ്പം പോയതെഴുതിയ 

ഹസ്സനെയോർക്കും ഞാൻ, അവനെ മറന്നാലും 

അവന്റെഴുത്തിനെ മറക്കുമോ എന്നോർത്ത്,  

അവന്റെ ഉപ്പ ജുമാ കഴിഞ്ഞു മീസാങ്കല്ലിൽ മുത്തി 

വിറയോടെ പോകുന്നതോർക്കും ഞാൻ

അവനേക്കാൾ തെളിച്ചത്തോടെ.

അന്നേരം നിനക്കും അവനും ഒരേ മുഖം 

ഞാൻ കാണാത്ത, നിന്റുപ്പായ്ക്കും 

അവന്റുപ്പായ്ക്കും ഒരേ മുഖം     

കവിതയെഴുതാൻ കവിയാകണോടാ 

എന്നൊക്കെ ചോദിച്ച് ഞാൻ നിന്നെ മുത്തും 

എന്താടാ മുത്തേന്നൊക്കെ നീയും ചോദിയ്ക്കും 

അന്നേരം എന്റെ മീസാൻ കല്ല് പോലത്തെ 

നെറ്റീല് ഉമ്മ വെക്കെടാന്നൊക്കെ ഞാൻ പറയും 

കുളിർന്നതല്ലടാ, സങ്കടം കൊണ്ടാടാന്നൊക്കെ ഞാൻ 

വിറകൊള്ളും, മണ്ടൻ ചെക്കാ, അന്നേരം പൊട്ടൻ കളിയ്ക്കല്ല്

                     

ഇനികണ്ടില്ലെങ്കിലും ഓർക്കണം നീ, ഞാൻ

എഴുതിയ ഓരോ വരിയിലും 

എന്റെ മരണമൊഴിയുണ്ട്  

എന്റെ പുസ്തകമായിരിയ്ക്കുമെന്റെ

ഖബർ

ഒടുവിലിവിടംവരെയെന്നാലും  നീ വരുമെനിക്കറിയാം,

അന്ന് പഴയതെന്തെങ്കിലും തുന്നഴിച്ചു വെയ്ക്കണം

പ്രാർത്ഥന പോലെ വായിയ്ക്കണം, വരികളെന്തെങ്കിലും

അല്ലെങ്കിലെന്റെ ചാരം കൊണ്ടുവിതറണം

ആ ഗലികളിൽ, പുസ്തകങ്ങൾ

വെയിൽ കായുന്ന തട്ടുകളിൽ

ദിക്കറിയാതലയുന്ന കടുംകാറ്റിൽ

അന്നേ നിന്റെ കെട്ടു ഞാനറുക്കുകയുള്ളൂ 

ദില്ലിയിലെ ആകാശത്തിലേയ്ക്ക് ഒരു പട്ടം പോലെ

നിന്നെ ഞാൻ സ്വതന്ത്രനാക്കുകയുള്ളൂ

അങ്ങനെയാ ദിനങ്ങളും 

പൊറ്റകൾപോലെ വീണു പോകുന്നു

 

പിന്നിട്ട നഗരത്തിന്റെ തെരുവുണർവുകൾ,

ജാലകവെട്ടങ്ങൾ, മുഖകൌതുകങ്ങൾ   

പാതമണങ്ങൾ, മഴപ്പാടുകൾ

വഴിയിരന്പങ്ങൾ, നിശബ്ദനിഴലുകൾ 

ഉദ്യാനങ്ങളിലെ ഇലകൾപോലെ

അവയെവിടെയോ വിറകൊള്ളൂന്നുണ്ട് 

          

എന്നാൽ ഓർമ്മകൾ സ്വയം 

തിരശ്ശീലകൾ മാറ്റിയിടുന്ന 

ഒരു വീടാണെന്നു നിങ്ങൾക്കറിയാം 

പ്രിയമുള്ളതെന്നു കരുതുന്നത് 

പൊതിഞ്ഞെടുത്ത്  നിങ്ങൾ 

മറ്റൊരു യാത്രക്കൊരുങ്ങുന്നു 

പൊറ്റാളെത്തുന്പോൾ

ഒരു പൂവിനല്ലിപോലെ   

ഇളം ചൂടിന്റെ 

മുനയൊന്നു  തൊട്ടപോലെ 

മിടിക്കുന്നു നെഞ്ചുചേർന്നു

മറ്റൊരിളം ഹൃദയം

പുറത്തെ രാത്തണുപ്പിൽ  

കൂട്ടിരിക്കുമൊരു നേർത്തപാട്ടിൻ 

നനുത്ത പുതപ്പുപോലെ.

വഴിയിറന്പുകളിലുലാത്തും

കാറ്റിൻ കൈവിരലിൽ

പാട്ടൊരു കൂട്ട്

കൂടുവിട്ടൊരു ചിറക്

ചിറകിലൊരു മനം  

മനമലയും പട്ടം

നൂലതു ചുറ്റിച്ചുറ്റി

ഇളം വിരലിൽ

ചുറ്റിച്ചുറ്റി

വീടുകൾ

തെരുവുകൾ

പാടങ്ങൾ

ഇടവഴികൾ

പൊറ്റാൾ മുഴുവൻ

ഇനി

ചുറ്റിച്ചുറ്റി

ഇളം പൂവല്ലിയെ

കാറ്റിലാട്ടിയാട്ടി

ആയിരം ഇലക്കുന്പിളു-

കളിലുമ്മയിറുത്തുനിറച്ച്

ഒരു പൂക്കോലം

നൂറു പൂക്കോലം

ആയിരം ഉമ്മച്ചിമാർ

കണിപോലെ കണ്ട്

നാറ്റി നാറ്റി

പഴങ്കിസ്സകളു പാറ്റിപ്പാറ്റി

ചിരി, കണ്ണീരൊപ്പിയൊപ്പി

വിരലൊത്ത് നോക്കി

മോറൊത്ത് നോക്കി

പഴംപാട്ടൊന്നൊപ്പിച്ചു നോക്കി

രാത്രി തികയൂല

പാട്ടു തികയൂല

കെസ്സിൻ കാറ്റുതൊട്ടിലിൽ 

ഒരു പൂവല്ലി

പൊറ്റാളിൻ

മണ്ണോട് നെഞ്ചോട്

ഇളംചൂട് ചേർത്തി

മിടിച്ചുമിഴിച്ച്

പിറപോലെ

ഒളിഞ്ഞുതെളിഞ്ഞ്

അമ്മിഞ്ഞത്തുള്ളി

ഒരത്തർത്തുള്ളി

*നാറ്റുക = മണപ്പിക്കുക = ഉമ്മവെക്കുക.

കദിയാ

നിന്റെ ചിതറിയമുടി വെയിലിൽ

തുടിതുടിച്ചലയുന്നു, പേൻപോലരിക്കുന്നു

വേച്ചുവിയർത്തുവരുന്ന ചുടുകാറ്റതിൽ 

നെന്മണികളുടെ ഗന്ധം പുരട്ടുന്നു

അവ പിന്നെയും കുതറിയോടുന്നു

നിന്റെ കറുത്ത പൈക്കളെപ്പോലെത്തന്നെ

വിയർപ്പ് നിന്റെ കറുപ്പിൽ

എള്ളെണ്ണപോലെ തിളച്ചുതൂവുന്നു

എന്റെ എരിവിൽ

നിന്റെ കൺസൂചിമുനകൾ വറവുകോരുന്നു

പലതരം വിശപ്പിൽ ഞാൻ മൊരിയുന്നു

പെണ്ണെ, റംസാനിൽ

നിന്റെ വഴിയിടങ്ങളിൽ 

നീരിറക്കാൻ പറ്റാത്ത നോന്പുകാരന്റെ

തുപ്പലായി ഞാനൊട്ടുന്നു

പാഴിലകൾ ഇനിയും കരിയാത്ത കാമം

കൊണ്ടെന്നെ വരിയുന്നു 

മരച്ചു പഴകിയഞരന്പുകളാൽ

എന്റെ മേൽ വരയുന്നു.

നിന്റെ നോക്കിൻ വക്കുകളവയെന്നേ 

ഞാനോർക്കുന്നു.

അല്ലെങ്കിലീയുടലിൻ നനവുകളെ 

തേടുന്ന നിന്റെ കൊതിവേരുകൾ 

എന്നെ കാറ്റിലേക്ക് പാറ്റുന്ന 

നിന്റെ നിശ്വാസമുനകൾ   

എന്നെയുരുക്കിത്തെളിച്ചെടുക്കുന്ന 

നിന്റെ ശകാരത്തീയമ്പുകൾ    

   

വേനലിൻ പഴുത്ത പാറകൾക്കിടയിലൊളിയുന്ന

നനകാക്കും വഴുത്തമീനെന്നേ, പുഴ കരയേറിവരും 

നാളൊന്നിൽ നിന്റെ

നായാട്ടരിവാൾത്തലപ്പിൽ 

ഒടുങ്ങും, ഞാനീനോയന്പൊടുക്കും  

   

അടക്കിപ്പിടിക്കണം നീ. 

നിന്റെ കറുപ്പിലെനിക്കു വഴുക്കണം

എന്റെ ഓരോ അടരിലുമെത്തണം നിന്റെ വിരലുകൾ

എന്റെ ഉറവകളെ നീ വടിച്ചെടുക്കണം

നിന്റെയോരോ മുടിയിഴയെയും നീയതിൽ മെഴുക്കണം

പിന്നെ ഞാൻ കുതറിയോടും 

വെയിലിനുമിത്തീയിലെരിഞ്ഞ്  

കറുപ്പിലൊരു മൃഗരൂപമായ്

കദിയാ..

കദിയാ

പെരുന്നാള് രാത്രിയിരുളിൽ ഞാൻ

പള്ളിയിൽ നിന്ന് പോകുന്നു 

മന്ത്രിച്ചുവരണ്ട ചുണ്ടുകളുടെ

നിശബ്ദയാചനകൾ കാറ്റില്  

അത്തറുകളുടെ നനുത്ത ഇരതേടൽ

ഇടവഴികളില്, തുറസ്സുകളില്

ഇരുളിൽ ഉറങ്ങിയുമുണർന്നും  

പലജീവികളുടെ ഞരക്കങ്ങള്

കരച്ചിലുകള് 

ഇടവഴികളിലങ്ങിങ്ങ് മിന്നുന്നു

നിന്റെ മുടിയിഴയിലെ തരിവെട്ടങ്ങൾ

എന്റെ നിശ്വാസങ്ങളിലുലയുന്നു

വള്ളിപ്പടർപ്പുകൾ, നിന്റെ ഉടൽ-

ച്ചെരിവുകളിലെ സൂചിപ്പുല്ലുകൾ

രഹസ്യമെന്ത്, ഓരോ രാത്രിതന്നെയും

നിന്റെ കറുപ്പിൽ നിന്നേയുയിർക്കുന്നു

അവ പാതിയിൽ പിരിയുന്നു, 

ഒരു പാതിയിൽ,

പാടങ്ങൾക്കുകുറുകെ ഓലികൾ,

ഒടിമറയുന്ന തിടുക്കങ്ങൾ

മറുപാതി നിശബ്ദം, നിലാവിൻ

മെഴുവീണ സ്വപ്നസഞ്ചാരങ്ങള്   

നീയായിരിക്കണമത്

ഉടലുമുയിരും വിയർത്തുദാഹിച്ച്, 

വ്രതവറവിലിരുളിലുഴലുമ്പോള് 

ഇടവഴിപ്പെരുവഴിയറ്റത്ത്

ഇരുൾപ്പനകളുടെ മറയത്ത്

നേർത്ത നഖപ്പാടുപോലെ

നീറിയൽപ്പം ചിരിച്ചുദിപ്പവൾ