പേരുമറന്ന നഗരത്തിലെ
ഏതോ ഒരിടുങ്ങിയ തെരുവില്‍
ഞാന്‍ നിന്റെ മണം
തിരയുകയായിരുന്നു
നിന്റെ കല്ലറയ്ക്കരികില്‍
നിന്റെയിനിയും
വറ്റാത്ത നനവുകളിലേയ്ക്കു
വേരാഴ്ത്തി നില്‍ക്കുന്ന മരം
ഞാന്‍ കണ്ടു
നദിയുടെ ആഴങ്ങളില്‍
നിന്നുണര്‍ന്നപോലെ
അതിന്റെ ശാഖകള്‍
ആകാശങ്ങളിലേയ്ക്കുയര്‍ന്ന്‍
കാറ്റിനെ വലിച്ചെടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു
ഞെട്ടറ്റുവീഴാനൊരുങ്ങുന്ന
നക്ഷത്രത്തെയെന്നപോലെ
അതിന്റെ പൂക്കണ്ണുകള്‍
ദൂരദര്‍ശിനിയാലെന്നെ
നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു
അതിന്റെയിലകള്‍
നിലവിളിയില്‍പ്പൊതിഞ്ഞ
അപേക്ഷകള്‍പോലെ
എന്നിലെയ്ക്കൊഴുകി
കാലങ്ങള്‍ക്കിപ്പുറവും
നിന്റെ ഓര്‍മ്മകളുടെ
ഇരുള്‍മൂടിയ ഇടനാഴികളില്‍
ഞാനുറങ്ങിയുണരുന്നു
നിന്റെ രക്തക്കറകള്‍
എന്റെ ചുവരുകളില്‍നിന്നു ഞാന്‍
കഴുകിക്കളഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിയ്ക്കുന്നു
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
നല്ല വരികള്‍..
ReplyDelete"നിന്റെ കല്ലറയ്ക്കരികില്‍
ReplyDeleteനിന്റെയിനിയും
വറ്റാത്ത നനവുകളിലേയ്ക്കു
വേരാഴ്ത്തി നില്‍ക്കുന്ന മരം
ഞാന്‍ കണ്ടു"
നല്ല വരികള്‍...
Touching 'un.
വളരെ നല്ല കവിത.... ക്വാട്ടാന്‍ പറ്റുന്നില്ല... അല്ലേല്‍ മൊത്ത്രം ക്വാട്ടിയേനേ....
ReplyDeleteഅഭിനന്ദനങ്ങള്‍ :)
വളരെ നന്നായിട്ടുണ്ട്.വാക്കുകള്‍ അതിന്റെ ദ്ര്ശ്യങ്ങളിലേക്ക് വാദായനം തുറന്നു തരുന്നു.....
ReplyDeleteകവിത ഇഷ്ടമായി... നിലവിളിയിൽ പൊതിഞ്ഞ അപേക്ഷകൾ എന്ന പ്രയോഗം വളരെ ഇഷ്ടമായി..
ReplyDeleteപകല്‍കിനാവന്‍ നന്ദി, തുടര്‍ച്ചയായ വായനയ്ക്ക് !
ReplyDeleteആര്യന്‍, സന്തോഷം!
ശ്രീ വളരെ വളരെ നന്ദി, നിന്റെ എഴുത്ത് കലക്കനായി വരുന്നുണ്ട് !
ലുലു നന്ദിയുണ്ട്..!
കെ കെ എസ് , സന്തോഷം !